لأننى الابن !

حقيقة مش ممكن تتغير : حب الاب والام لأولادهم لايمكن يتعكس
انا طول عمرى بسأل نفسى ليه وازاى .. !
ازاى حد ممكن يحب حد تانى اكتر من نفسه للدرجة دى ، ازاى حتى وهو لسة خبر قبل مايتنفخ فيه الروح بيتعلقوا بيه للدرجادى !
ازاى حب الاب والام ده !

طيب ليه مع كل اللى بيقدموه لولادهم ده واللى لايمكن يتوصف أو يتقدر .. الحب ده عمره مابيتوزاى ! عمره مابيتساوى !
ليه حب الابن لابوه وامه عمره مابيكون زى حبهم ليه !
مع ان بالمنطق المفروض هما اللى ادوله كل حاجة .. عايشين فعليا علشانه ، بيتنفسوا بس عشان يشتغلوا اكتر ويعيشوه فى مستوى احسن ،، بيتعبوا عشان يسعدوه
وهو ماعملش اى حاجة ليهم !
ازاى مايحبهمش اكتر ماهما بيحبوه!
ازاى عمر ماحب الابناء وصل أو حتى قرّب ولو من بعيد لحب الاباء لولادهم !
ازاى عمرنا ماهنقدر نحبهم بنفس طريقة حبهم لينا !
وليه محكوم علينا اننا دايما نكون مقصرين فى حقهم ولايمكن هنقدر نرد ولو واحد من اللى هما عملوه وبيعملوه !!
عمرهم ماسابونا او روحنا عن بالهم لحظة من واحنا صغيرين ، واحنا اول مانكبر ونقدر نعتمد على نفسنا هنسيبهم وهننشغل ويمكن ننسى نتصل بيهم فى اليوم مرة !
لو بيموتوا عمرهم مايرتاحوا الا لما يطمنوا على كل حاجة خاصة بينا .. اكل ، شرب ، مذاكرة ، ولو تعب يبقى كل حاجة تقف عشانا
انما العكس عمره مابيحصل .. !
ولو حصل بنبقى حاسيين بحمل ، او تعب ، او حاجات عمر ما اهالينا حسوها وهما بيهتموا بينا

عمرهم ماحسسونا اننا حمل او هم عليهم .. بس سهل اوى اننا نحسسهم بكدا

يبقى ليه !
ليه بيحبونا بالشكل ده من الاول اذا كنا مش هنقدر نوّفى الحب ده حقه !!
لييييييه ؟؟؟؟